Miesiąc: październik 2016

Punkty krytyczne Ziemi pod względem globalnego ocieplenia

Wstęp

Ziemia pod wpływem nienaturalnego ocieplania się daje sygnały, że niektóre jej rejony ulegają coraz większym zaburzeniom. Czy sobie zdajemy w ogóle z tego sprawę? Zaledwie około pół wieku wystarczyło aby wywołać tak kolosalne zmiany. Obecnie mamy przyśpieszony wzrost koncentracji dwutlenku węgla i metanu w atmosferze. I obie koncentracje przyczyniają się z roku na rok do przyśpieszonego wzrostu średniej temperatury przy powierzchni Ziemi. Continue reading “Punkty krytyczne Ziemi pod względem globalnego ocieplenia”

Topnienie lodu a dipol arktyczny

Co się dzieje z lodem w Arktyce?

Naukowców najmocniej niepokoi fakt, że w Arktyce jest coraz mniej powierzchni z lodem wieloletnim. Za to powierzchni z lodem rocznym przybywa z roku na rok coraz więcej. To jest bardzo niepokojące zjawisko, które świadczy o tym, że lód arktyczny przede wszystkim topią coraz cieplejsze wody Oceanu Arktycznego. I procesy te zachodzą w wielokrotnie szybszym tempie od procesów topnienia atmosferycznego (NSIDC).

Zasięg lodu arktycznego w tym roku jest znacznie jeszcze większy od rekordowo niskiego zasięgu z 2012 r., ale grubość lodu sprzed 4 lat jest bardzo wyraźnie większa niż z 2016 roku. Szacuje się, że nawet około 85 % lodu na biegunie północnym stanowi tylko i wyłącznie lód jednoroczny. A więc ilość lodu wieloletniego maleje już na naszych oczach. (źródło) Continue reading “Topnienie lodu a dipol arktyczny”

Energia cieplna w oceanach systematycznie rośnie

Obecnie ciepła najwięcej pochłaniają oceany. Aż 93 % energii. Także sporą ilość dwutlenku węgla absorbują. Na dzisiejszą chwilę emitujemy 50 % do atmosfery, a po 25 % przyjmuje biosfera z glebami oraz wspomniane oceany. Te ostatnie zajmują aż 70 % powierzchni ziemskiej i mają największą pojemność w gromadzeniu energii cieplnej i kumulacji dwutlenku węgla (w tzw. cyklu węglowym). W zbiornikach wodnych jest duża gęstość i im głębiej, tym większe robi się ciśnienie. Ocieplanie ich poprzez wzrastającą ogromną ilość energii cieplnej następuje bardzo powoli. Może to zająć nawet kilka stuleci. Continue reading “Energia cieplna w oceanach systematycznie rośnie”

Cykle orbitalne Milankovicia

Słowo wstępne

Twórcą trzech cykli orbitalnych był w latach 30-40 XX w. serbski matematyk, astronom i geofizyk Milutin Milankovic. Odkrycie ich miało niebagatelne znaczenie w poznawaniu mechanizmu sterującego naszym klimatem ziemskim. Dzięki nim również poznano dokładniej naturę cykli glacjalno-interglacjalnych oraz niebagatelne znaczenie gazów cieplarnianych odgrywających zasadniczą rolę w systemie klimatycznym Ziemi. W okresach zlodowaceń dwutlenek węgla był masowo pochłaniany w chłodnych wodach oceanów gdzie bardzo łatwo się rozpuszczał zmniejszając jeszcze bardziej swój udział w ocieplaniu Ziemi. Gdy jednak następowały okresy czasowe topnienia lądolodów oraz lodu morskiego w Arktyce i w Antarktyce, dwutlenek węgla z powrotem masowo trafiał do atmosfery, coraz silniej ją podgrzewając (George H. Denton i in., 2010) (Jeremy D. Shakun i in., 2012). Continue reading “Cykle orbitalne Milankovicia”

Wyolbrzymione znaczenie pary wodnej w atmosferze Ziemi

W atmosferze Ziemi, a dokładniej w dolnych warstwach atmosfery jest gaz cieplarniany, który odgrywa zasadniczą rolę. Jest to para wodna. Jej zawartość w atmosferze Ziemi waha się od 1 % do 4 %, ale w najniższych warstwach atmosfery. Bo pod tropopauzą nad biegunami już na wysokości 6-8 km prawie jej nie ma. A pod tropopauzą nad równikiem dopiero aż na wysokości 18-20 km. A więc, w rejonie równika jest największa zawartość pary wodnej na Ziemi (Kathryn Hansen, 2008).

Para wodna uważana jest za najważniejszy gaz cieplarniany odpowiadający za największy wpływ na efekt cieplarniany. Nie trudno z tym się zgodzić. Jednak należy pamiętać, że jest ona uzależniona od obecności innych gazów cieplarnianych, takich jak choćby dwutlenek węgla, metan i podtlenek azotu. Continue reading “Wyolbrzymione znaczenie pary wodnej w atmosferze Ziemi”

Skomplikowana izotopowa tlenowa łamigłówka

Na podstawie artykułu Holli Riebeek z portalu Earth Observatory NASA.

Izotopy tlenu w parze wodnej

Skomplikowane są zawirowania wokół izotopów tlenu w wodach oceanicznych. Wchodzą one w skład pary wodnej. Są to izotopy tlenu 16O i 18O. Izotop 16O będąc lżejszym od tlenu 18O ma tendencje do łatwiejszego parowania. Najszybciej te procesy zachodzą na równiku gdzie jest przez cały rok gorąco i występuje całoroczne duże wysycenie parą wodną. Gdyż izotopy ciężkie 18O w parze wodnej głównie występują w niższych, cieplejszych szerokościach geograficznych, ale tylko okołorównikowych, gdzie para wodna kondensując sprzyja im łatwiejszemu wypadaniu w postaci kropel deszczu. Continue reading “Skomplikowana izotopowa tlenowa łamigłówka”